Σήμερα τολμώ να ..εγκαλέσω στις ''Αποδράσεις του Νου''
έναν άντρα που δεν συγχώρεσα και δεν θα συγχωρέσω ποτέ.
``````````````````````````````````````
«Αυτό είναι μια ολόκληρη ζωή, τόσο πλούσια, που καταντάει παραμύθι..»
Ολόκληρο το νόημα της ζωής σε μια σύντομη επιστολή του καθηγητή Δημήτρη Λιαντίνη..
«Είμαστε απλοί και καθαροί – όπως απλός είναι κι ο κόσμος.
Τι ζητάμε;
Μια γυναίκα τώρα -μεγαλώσαμε πια- απλή σαν κι εμάς, ένα σπιτάκι για μην κρυώνουμε το χειμώνα, σαν τα πουλιά στο δρυμό, μια ταπεινή εργασία, για να ταΐζουμε ψωμάκι και Θασίτικη ελιά τα παιδάκια που αύριο θα μας δώσει η θεία χάρη της ζωής.
Και κάτι ακόμα, που δεν τόλεγα πολυτέλεια:
Να μπορούμε μια φορά τον χειμώνα να βλέπουμε τα χιονισμένα βουνά και μια φορά το θέρος να γνεφοχαιρετούμε το πρόσωπο της αρμυρής θάλασσας.
Αυτό είναι μια ολόκληρη ζωή, τόσο πλούσια, που καταντάει παραμύθι.»
Απόσπασμα επιστολής του Λιαντίνη σε κάποιο φίλο του, το 1971 από το Μόναχο όπου σπούδαζε
(Πηγή κειμένου: «Έζησα έρημος και ισχυρός», Δημήτρης Αλικάκος εκδ. Ελευθερουδάκη. Τόπος φωτογραφίας: Γύθειο Λακωνίας, περιοχή Μαυροβούνι, 1970
````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````````
Με τον κοινό μου νου και κυρίως την συναισθηματική μου νοημοσύνη δεν μπόρεσα -και αρνούμαι- να καταλάβω και να δεχτώ ,πώς ένας Άντρας που αγαπήθηκε από την ζωή τόσο πολύ και ο ίδιος την αγάπησε παράφορα,παραδόθηκε στο θάνατο οικειοθελώς.
Ίσως να τον πρόδωσαν οι Αξίες της τις οποίες πίστεψε, υπηρέτησε και δίδαξε με πάθος ;Να ήταν το κίνητρο αυτής της επιλογής ; Δεν ξαίρω .
Ο ίδιος ισχυρίζεται....
"Θα πεθάνω θάνατε,όχι όταν θελήσεις αλλά όταν εγώ θα θελήσω"
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο ερώτημα λοιπόν είναι γιατί το θέλησε ο ίδιος ΤΟΤΕ να πεθάνει,πριν τον προλάβει ο χάρος;;;
Καλησπέρα Λυγερή μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑργησες να γράψεις δεύτερο θέμα,αλλά χτύπησες φλέβα...
Ειλικρινά αισθάνομαι πολύ μικρός για να κρίνω ή έστω να σχολιάσω τον μεγάλο δάσκαλο Δημήτρη Λιαντίνη.Η περίπτωσή του είναι μοναδική και νομίζω πως δεν μπορεί να συγκριθεί με τους καθημερινούς αυτόχειρες.
Δεν θεωρώ πως αυτοκτόνησε,βλέπω συμβολικό χαρακτήρα στην πράξη του με δεδομένη και τη φράση του "Φεύγω αυτοθέλητα"!Πίστευε ίσως πως δεν θα τον έβρισκαν ποτέ στη σπηλιά του Ταϋγέτου (περίπου 2.500 μέτρα υψόμετρο) κι έτσι θα υπήρχε πάντα ένα μυστήριο γύρω από την εξαφάνισή του και πολύς λόγος για το έργο του.
Δες τα δύο σχόλια που άφησα στη σελίδα σου στο facebook κι αν μπορείς μετέφερε εδώ το γράμμα στην κόρη του και το βίντεο που μιλάει ο ίδιος,στο οποίο λέει πολλά και εξηγούνται περισσότερα και για την σημερινή κοινωνία μας...
Καλημέρα Δημήτρη μου.
Διαγραφή'Άργησα να γράψω πράγματι, αλλά έχω τόσο τρέξιμο αυτό τον καιρό με πολλά και διάφορα + μια ίωση-κρυολόγημα ,όπως θέλεις πες το, εδώ και 5-6 μέρες που μ' έχει γονατίσει.
Χθες ένοιωσα κάπως καλύτερα και ζητώντας διέξοδο ο νους κατέφυγε στον ΑΥΤΟΘΕΛΗΤΟ -ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ ΘΑΝΑΤΟ του μεγάλου Δασκάλου.
Δεν συμμερίστηκα ,δεν κατανόησα ,δεν αποδέχτηκα ποτέ ένα τέτοιο διάβημα από έναν σοφό Άνθρωπο σαν αυτόν. Είμαι από τότε θυμωμένη μαζί του και δημοσιοποίησα τώρα τον θυμό μου μέσα από τις "Αποδράσεις του Νου".
Σέβομαι την άποψή Σου .Αλλά αυτή η ερμηνεία οδηγεί στο συμπέρασμα ότι είχε περισσότερη ανάγκη της υστεροφημίας του ,παρά να εξακολουθεί σε όλη του τη ζωή να φωτίζει τον κόσμο με την σοφή διδασκαλία του κυρίως τις νέες γενιές .Αυτό δεν τον αδικεί νομίζεις;
Δυστυχώς δεν μπορώ να αντιγράψω σε αυτή την σελίδα το video που προτείνεις και άλλα πολύ ενδιαφέροντα που βρήκα γύρω από την υπόθεση Λιαντίνη .Η κοινοποίηση που κάνω στο blogspot πάει κατ' ευθεία στον...ΠΗΓΑΙΜΟ .Και η αυτοδίδακτη υποφαινόμενη δεν έχει βρει τον τρόπο να ξεπεράσει και αυτόν τον διαδικτυακό...ύφαλο.
Θα το φέρω όμως σε γνώση των αναγνωστών της σελίδας, δια της...πλαγίας οδού.
Σε ευχαριστώ Δημήτρη μου για την συμμετοχή σου και την κατανόησή σου για
το θράσος (?) μου να πάρω θέση στην προσωπική επιλογή ενός Λιαντίνη.
Ανθρώπινη αδυναμία …Όταν βλέπεις να φεύγει άδικα, άσκοπα κι άδοξα, κατ΄εμέ, ένας από τους λίγους σύγχρονους Έλληνες πνευματικούς, δασκάλους ,τότε πονάς και αντιδράς παρορμητικά μέχρι ..ασέβειας ίσως (?)
Καλή σας μέρα Δημήτρη μου να την χαρείτε δροσερή -Κυριακάτικη...
Το τελευταίο γράμμα
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο γράμμα αυτό αποτελεί τη πνευματική διαθήκη του πατέρα Λιαντίνη προς τη κόρη του. Αλλά και ο αποχαιρετισμός του σε αυτή. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Λιαντίνης απέφυγε να συναντήσει τη κόρη του για να της μιλήσει για την απόφαση του και να την αποχαιρετήσει. Γνώριζε ότι θα ήταν μια πολύ δύσκολη στιγμή για εκείνον και κυρίως για το παιδί του. Της είχε μεγάλη αδυναμία. Γνώριζε, επίσης, ότι το γράμμα θα έβλεπε κάποτε το φως της δημοσιότητας. Ήξερε βλέπετε όσο κανένας άλλος τη γυναίκα του και τις αδυναμίες της. Έτσι λοιπόν μας άφησε ένα έξοχο κείμενο, άκρως διαφωτιστικό, σημείο αναφοράς θα λέγαμε για κάθε ερευνητή του φαινομένου Λιαντίνης.
Διοτίμα μου,
Φεύγω αυτοθέλητα. Αφανίζομαι όρθιος, στιβαρός και περήφανος. Ετοίμασα τούτη την ώρα βήμα- βήμα ολόκληρη τη ζωή μου, που υπήρξε πολλά πράγματα, αλλά πάνω από όλα εστάθηκε μια προσεκτική μελέτη θανάτου. Τώρα που ανοίγω τα χέρια μου και μέσα τους συντρίβω τον κόσμο, είμαι κατάφορτος με αισθήματα επιδοκιμασίας και κατάφασης.
Πεθαίνω υγιής στο σώμα και στο μυαλό, όσο καθαρό είναι το νωπό χιόνι στα όρη και το επεξεργασμένο γαλάζιο διαμάντι.
Να ζήσεις απλά, σεμνόπρεπα, και τίμια, όπως σε δίδαξα. Να θυμάσαι ότι έρχουνται χαλεποί καιροί για τις νέες γενεές. Και είναι άδικο και μεγάλο παράξενο να χαρίζεται τέτοιο το δώρο της ζωής στους ανθρώπους, και οι πλείστοι να ζούνε μέσα στη ζάλη αυτού του αστείου παραλογισμού.
Η τελευταία μου πράξη έχει το νόημα της διαμαρτύρησης για το κακό που ετοιμάζουμε εμείς οι ενήλικοι στις αθώες νέες γενεές που έρχουνται. Ζούμε τη ζωή μας τρώγοντας τις σάρκες τους. Ένα κακό αβυσσαλέο στη φρίκη του. Η λύπη μου γι’ αυτό το έγκλημα με σκοτώνει.
Να φροντίσεις να κλείσεις με τα χέρια σου τα μάτια της γιαγιάς Πολυτίμης, όταν πεθάνει. Αγάπησα πολλούς ανθρώπους. Αλλά περισσότερο τρεις. Το φίλο μου Αντώνη Δανασσή, τον αδερφοποιτό μου Δημήτρη Τρομπουκη, και τον Παναγιώταρο το συγγενή μου, γιο και πατέρα του Ηρακλή.
Κάποια στοιχεία από το αρχείο μου το κρατά ως ιδιοκτησία ο Ηλίας Αναγνώστου.
Να αγαπάς τη μανούλα ως την τελευταία της ώρα. Υπήρξε ένας υπέροχος άνθρωπος για μένα, για σένα, και για τους άλλους. Όμως γεννήθηκε με μοίρα. Γιατί της ορίστηκε το σπάνιο, να λάβει σύντροφο στη ζωή της όχι απλά έναν άντρα, αλλά τον ποταμό και τον άνεμο. Το γράμμα του αποχαιρετισμού που της έγραψα το παίρνω μαζί μου.
Σας αφήνω εσένα, τη μανούλα και το Διγενή*, το σπίτι μου δηλαδή, που του στάθηκα στύλος και στέμμα, Γκέμμα πες, σε υψηλούς βαθμούς ποιότητας και τάξης. Στην μεγαλύτερη δυνατή αρνητική εντροπία. Να σώζετε αυτή τη σωφροσύνη και αυτή την τιμή. Θα δοκιμάσω να πορευτώ τον ακριβό θάνατο του Οιδίποδα. Αν όμως δεν αντέξω να υψωθώ στην ανδρεία που αξιώνει αυτός ο τρόπος, και ευρεθεί ο νεκρός μου σε τόπο όχι ασφαλή, να φροντίσεις με τη μανούλα και το Διγενή*, να τον κάψετε σε ένα αποτεφρωτήριο της Ευρώπης.
Έζησα έρημος και ισχυρός.
Λιαντίνης
Τη μέρα που θα πέσω έδωσα εντολή
να στεφανωθούν οι μορφές**
Σολωμού στη Ζάκυνθο κ’ Λυκούργου
στη Σπάρτη.
* Διγενής: γαμπρός του Δ. Λιαντίνη εκείνη την εποχή.
Έχω διαβάσει Λιαντίνη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν είμαι εύκολος στο να κρίνω το έργο, τις απόψεις του, τον τρόπο ζωής και δράσης του.
Στέκομαι με σεβασμό στο πέρασμά του γιατί έτσι οφείλω.
Είχε την οπτική του.
Έχουμε ανάγκη από τέτοιες μορφές έστω αν διαφωνούμε ριζικά με τις σκέψεις και ιδέες τους.
Την καλησπέρα μου Λυγερή μου.
Δεν έχουμε εμείς το ανάστημα Γιάννη μου για να κριτικάρουμε το έργο ενός διανοητή του αναστήματος του Λιαντίνη, πόσο μάλλον να κρίνουμε τον τρόπο της προσωπικής του ζωής .(και κανενός άλλου άλλωστε)
ΔιαγραφήΕμείς διαβάζουμε τα γραπτά του που ανοίγουν τον ορίζοντα του νού και όσοι είχαν την τύχη να θητεύσουν μαθητές του μεγάλου αυτού δασκάλου ,σίγουρα ένοιωσαν την μεταλαμπάδευση του πνευματικού φωτός που απέπνεε ο λόγος του αλλά και καθολικά η προσωπικότητά του νομίζω.
Για τους παραπάνω λόγους και εν γένει επειδή ήταν ένας φιλόσοφος όχι μεταφυσικός και θεωρητικός αλλά γήινος και ανθρώπινος ,ένας χαρισματικός άνθρωπος που αγαπήθηκε από την ζωή , την αγάπησε και υπηρέτησε με πάθος τις Αξίες της θεώρησα αδιανόητα να επιλέξει αυτόν τον τραγικό θάνατο. Γιατί ασφαλώς δεν θα φαντάστηκε ένα «ένδοξο» Τέλος σε μια σπηλιά του Ταϋγετου στα 2.500 μέτρα υψόμετρο.
Ήταν δυνατό να πέρασε από το μυαλό αυτού του γνώστη της ανθρώπινης ψυχής ότι η δραματική διαμαρτυρία του με τον αυτοθέλητο θάνατό του θα αφύπνιζε τις συνειδήσεις των συνανθρώπων του και θα τους άλλαζε την ολέθρια πορεία ζωής που έχουν πάρει?
Αυτονόητο είναι ότι μόνο αυτό το αποτέλεσμα δεν είχε. Πόνο, Θλίψη, Ματαίωση Κενό και άλλα πολλά ερωτηματικά άφησε πίσω του αυτός ο Θάνατος .
----------------------------------------------------------
ΥΓ: Πίσω στα …του επίγειου αυτού κόσμου, την καθημερινότητά μας.
Καλώς όρισες Γιάννη από τις σύντομες διακοπές σας στην πανέμορφη Ζάκυνθο .
Το χάρηκα πάρα πολύ τον αποχαιρετισμό σου γιατί ήσουν γιομάτος χαρά, κέφι, αισιοδοξία. Ένα αιώνιος έφηβος που δεν θα γεράσει ποτέ. Το αξίζεις Γιάννη μου γιατί δεν το κρατάς μόνο για τον εαυτό σου αλλά το μεταδίδεις και στο περιβάλλον σου.
Ξέρεις πολλούς να εκπέμπουν νιάτα, χαρά ,κέφι εις πείσμα της αλλοπρόσαλλης καθημερινότητάς μας ; Εγώ ΟΧΙ ,γι αυτό και σε ευχαριστώ γι’ αυτό που προσφέρεις στον συνομιλητή σου.
Γειά σου φίλε του Καλοκαιριού. .Το καλοκαίρι ,το "δικό σου Καλοκαίρι", είναι μπροστά... Εσύ θα βρεις τον τρόπο να το χαρείς. Δεν θα σου ξεφύγει καμιά «καυτή» στιγμή του
Λυγερή μου,
Διαγραφήκαλώς σε βρίσκω και ευχαριστώ για το τόσο ζεστό καλωσόρισμα ψυχής.
Για τον Λιαντίνη και το τέλος του είναι κάτι που και μένα με τάραξε, με προβλημάτισε. Δεν μπορώ να το ερμηνεύσω, είναι αδύνατον να μπεις εύκολα στις αποφάσεις του νου ενός σκεπτόμενου ανθρώπου. Μεγάλη απώλεια μιας ευαίσθητης ψυχής.
Όσον αφορά την αναφορά σου για το κέφι και την αισιοδοξία της επιστροφής. Λυγερή μου, μην είσαι και τόσο σίγουρη. Ομολογώ δεν γύρισα με καλή διάθεση και κάνω προσπάθεια να απωθήσω τις όποιες καταθλιπτικές σκέψεις.
Ο Λόγος ; μα η μιζέρια της καθημερινότητάς μας σε σχέση με τη ζωή έξω στη φύση.
Αίωνιος έφηβος.... τι να πω, ευχαριστώ πολύ. Αυτό ομολογώ το παλεύω. Πολλές φορές μάλιστα κινδυνεύω να παρεξηγηθώ.
Σε φιλώ κορίτσι μου.
Δεν αναφέρθηκα στον αποχαιρετισμό της επιστροφής (φάνηκε ότι ήσουν λίγο κουμπωμένος...) Αναφέρθηκα στον αποχαιρετισμό της αναχώρησής σου για διακοπές.
ΔιαγραφήΕσύ ο ποδηλάτης αλλά και περιπατητής δεν πρέπει να παραπονιέσαι για την επαφή σου με την Φύση. Μπορεί να μην είναι εκείνη κοντά σου, Εσύ όμως μπορείς να πηγαίνεις σ' αυτήν όποτε θέλεις και να την απολαμβάνεις, όπως το κάνεις άλλωστε.
Σιγά μη σε νοιάζει Εσένα αν παρεξηγηθείς γιατί διατηρείς την Νεότητά σου , το εκδηλώνεις και δεν το κρύβεις .. Αν και προσωπικά νομίζω,πως δεν είναι αποκλειστικό δικαίωμα της εφηβείας η υπεράσπιση της Νιότης μας, τουλάχιστον όταν αυτή ξεκινά από μέσα μας. Αρκεί να έχουμε Υγεία. Αυτό είναι που σου εύχομαι διακαώς Γιάννη μου.
Όσο για το Τέλος του Λιαντίνη, θα κλείίσω την αναφορά μου σ' αυτό μ' ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ ? επειδή τα επιχειρήματά του δεν με καλύπτουν.
Καλή μας μέρα φίλε και καλή συνέχεια πέριξ και επί τα αυτά…..
Τώρα είδα το θέμα σου...ναι θα συμφωνήσω απόλυτα μαζί σου. Έφυγε αυτοθέλητα αλλά οχι διαμαρτυρόμενος. Γιατί τότε θα έπρεπε να κάνει ντόρο ο λόγος του θανάτου του. Να ακουστεί παντού ότι διαμαρτύρεται για τις νέες γενιές και για τα όσα είμαστε υπεύθυνοι. Όχι δεν το δέχομαι ούτε εγώ αυτόν τον τρόπο θανάτου και δεν κατανοώ γιατί δεν μπορώ να κρίνω έναν άνθρωπο που ναι μεν ήταν μεγάλος και σοφός αλλά για μένα η μεγαλοσύνη και η σοφία χαρίζεται στον κόσμο. Εκείνος την στέρησε από τον κόσμο. Το μυαλό του και το έργο του θα έπρεπε να είναι για όλους για να βοηθήσει και να βάλει το λιθαράκι της αλλαγής. Πιο πολύ πίστεψα ότι μπορεί να ήταν άρρωστος και η αυτοκτονία του αυτή να οφειλόταν εκεί. Κι ας λέει ότι είναι υγιής στο σώμα και στο νου. Τέλος πάντων έφυγε αυτοθέλητα.Δικαίωμά του. Αλλά δεν τον χειροκροτώ γι αυτό. Δικαίωμά μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΦιλιά πολλά και πιστεύω να είσαι καλά τώρα
Και γω τώρα σε είδα κι εδώ γλυκιά μου.
ΔιαγραφήΑκριβώς ,όπως και Σύ, δεν χειροκροτώ την ..Θυσία του. Ποια θυσία του και για ποιους ; Την απογοήτευση που άφησε στους ανθρώπους που τον διάβαζαν και τον πίστεψαν; ή, την ματαίωση στους μαθητές του που τον είχαν δάσκαλο -Θεό;;;
Δεν μου επιτρέπεται και δεν αναφέρομαι στον ανείπωτο πόνο της οικογένειάς του.
Οπωσδήποτε όμως στέκω με σεβασμό στην μνήμη του και δεν κρύβω την λύπη μου για τον Άνθρωπο που διάλεξε για τον εαυτό του ένα τραγικό -τιμωρό Τέλος.
Ίσως όπως λες, να ήταν άρρωστος και δεν ήθελε με κανένα τρόπο να δεχτεί την αρρώστια του. Δεν μπορούσε να δεχτεί ότι και εκείνος, όπως όλοι οι άνθρωποι, είναι φθαρτός και θνητός .... Αλλοίμονο αν όλοι την «κάναμε» κατά αυτό τον τρόπο, ακόμη και σε τραγικές καταστάσεις που μπορεί να περιέλθουμε.
Κρίμα κι ήταν τόσο ωραίος και τρυφερός Άνθρωπος κι ας κατέστη τελικά παράδειγμα προς αποφυγή. ( Ας το κρατήσουμε το τελευταίο ως «όφελος» απ’ αυτή την ανάρτηση)
Καλό Σαββατοκύριακο αγαπημένη μου