Όταν τα χρώματα της Αυγής σμίγανε με της Γης τ΄αρώματα.

Η τάση απόδρασης  από το ....Σήμερα και η συχνή μετάβαση στο Χθες  δεν ξέρω   πως  μεταφράζεται από τους ειδικούς Ψυχαναλυτές.
Δεν νομίζω ότι ο όποιος ορισμός της  είναι πανάκεια για τον κάθε άνθρωπο ,με δεδομένο την διαφορετικότητα  που αναμφισβήτητα "ορίζει" τον κάθε ένα από μας και συνιστά εξατομικευμένα την προσωπικότητά του .
Ενίοτε ακούμε,διαβάζουμε διάφορες   απόψεις  περί αυτού αντιφατικές μεταξύ τους  όπως :
"Δεν  πρέπει να στέκεσαι ,να γαντζώνεσαι  στο παρελθόν....  Να κοιτάς  μόνο μπροστά γιατί η ζωή συνεχίζεται ."
Άλλοτε πάλι ... " Δεν παραδίδουμε στην λήθη το Χθες. Χωρίς αυτό  δεν υπάρχει Σήμερα ούτε Αύριο.
κ.λ.π.....κ.λ.π....
Δεν απορρίπτω κατηγορηματικά  καμία άποψη. Μόνο που επιφυλάσσω στον εαυτό μου το δικαίωμα να  καταφεύγω στο  Παρελθόν  συνειδητά   χωρίς ενοχές και δίχως   προσδοκία  να ξεφορτωθώ κάποιο βάρος της καθημερινότητας του Σήμερα, ούτε για  να  ξαναζήσω  υπέροχες στιγμές  σαν εκείνες  όπως όταν τα χρώματα της Αυγής σμίγανε  με της Γης τ' αρώματα και  έρωτας  έταζε  μια ζωή ατέρμονη..
Προτείνω λοιπόν να δώσουμε το ελεύθερο  στο νου  να  ιχνηλατήσει σε κείνη την μακρά διαδρομή, αναφορές της υπογράφουσας  που με την δική σας συμμετοχή  και τις παρεμβάσεις σας χαράχτηκαν  στην καρδιά κι άνοιγαν πράσινο στην ψυχή μας να τολμά,να εμπιστεύεται,να ελπίζει,να ονειρεύεται και να ανασταίνεται.

Εν ολίγοις να ξαναβρεθούμε  να πούμε ένα "γειά"  και να αγναντέψουμε  Τι ;Πόσο;  και Εάν άλλαξε  κάτι, ή κι εμείς οι 'ίδιοι ωριμότεροι από τότε και πλέον έμπειροι...

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Αγαπημένε  αξέχαστε συνοδοιπόρε
στον ΠΗΓΑΙΜΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΙΘΑΚΗ

Φέτος δεν θα   μοιρολατρήσω .. Δεν θα σου ευχηθώ Ευτυχισμένο τον Καινούριο χρόνο

Θα σου  σφίξω μοναχά το χέρι   ,να πάρω από την δύναμή σου
για να  σηκώσω  το βάρος των ημερών που μου αναλογεί .

Να αντέξω  να συνεχίσω να επιμείνω, να ελπίζω, να πιστεύω ,
ν' αντιστέκομαι στο σήμερα που σάρωσε το χτες και να μην επιτρέψω με τίποτα να διαγραφεί  το αύριο από την ζωή μου.

Δεν έχω τίποτα  να σου  προσφέρω σε αντάλλαγμα
  των όσων πήρα και θα πάρω από Εσένα ακόμα ...
παρά  μόνο  αυτήν την Πίστη  την ακλόνητη στο  Αύριο.
Όσο δυσοίωνο κι αν είναι αυτό το Αύριο.

Αρκεί να  είσαι ,να  είμαστε όλοι εκεί όρθιοι .

Να το ζήσουμε  να το βασανίσουμε να το ξεπεράσουμε και να βγούμε μέσα απ' αυτό «σοφότεροι» «μεγαλύτεροι»  «γενναιότεροι» «ομορφότεροι»
ερωτευμένοι  όσο ποτέ με την Ζωή που μας χάρισε ο Θεός.

Σ'  ευχαριστώ για τα πανάκριβα  δώρα που μου χάρισες.
  «Την εκτίμησή , την αποδοχή ,τον σεβασμό  κι ίσως
--Εσύ ξαίρεις-- την Αγάπη σου .»

Τάχω  φυλαγμένα στην θυρίδα της καρδιάς μαζί  με άλλα  τιμαλφή  ....
Την θύμισή σου  ,ένα χαμόγελο, ένα παιχνίδι  νοητικό,  μια  φλύαρη σιωπή ....
αλλά  και κείνο  το θρόισμα που αφήνουν πίσω τους τα χελιδόνια  όταν φεύγουν  βιαστικά η  φοβισμένα  μη και τα προλάβει ο Χειμώνας. 

 

Πότε ατιμάζεται μια ζωή ???

Το ερώτημα απαντάται αφοπλιστικά   από τον π.Λίβιο στην ΄"ΟΑΣΗ" του διαδικτύου (http://plibyos.blogspot.com/ 

Δεν είναι μόνο η αγαλλίαση που χάρισε στην ψυχή μου  , ούτε ο θαυμασμός της αναγνώστριας που παραδόθηκε  κυριολεκτικά στην ανάγνωση του κειμένου που ακολουθεί  και νοιώθει την ανάγκη  να το μοιραστεί με τους δικούς της φίλους αναγνώστες..

Είναι η βαθιά ικανοποίηση του εαυτού μου να  αναγνωρίζει  την στάση ζωής του  όπως  αυτή αναδύεται μέσα  από τις γραμμές του εξαιρετικού  αυτού λογοτεχνικού  κειμένου
.
Χρόνια Πολλά λοιπόν σ' όλον τον κόσμο και σε μένα φυσικά!
Ευλογία σε όλου του κόσμου τα παιδιά 
και ιδιαίτερη θεϊκή φροντίδα  για όσα ο ίδιος  έστειλε στην Γη να κάνουν την διαφορά....
-------------------------------------------------------------

Σκέφτηκα τι θα μπορούσα να γράψω απόψε με την αλλαγή ενός ακόμη χρόνου που πέρασε πάνω από το κορμί και την ψυχή μας. Πολλά τα κλισέ και οι κονσερβοποιημένες ευχές. Μας κούρασαν κι αυτές. Ένιωσα ότι θα ήταν καλύτερα να σας μιλήσω ως φίλος και αδελφός. Και να πω δόξα τω Θεώ που ζούμε και υπάρχουμε. Που είμαστε ακόμη ζωντανοί με τις χαρές και τις πίκρες του βίου μας, ωστόσο όμως είμαστε εδώ, «στην σκηνή….».Αυτό είναι το μέγιστο δώρο.
Η αλήθεια είναι πως δεν το εκτιμούμε, και κάνουμε τα πάντα ώστε καθημερινά να γίνεται η ζωή μας βάσανο. Η πιο ψεύτικη ευχή είναι εκείνη που τις ημέρες αυτές θα ειπωθεί χιλιάδες φορές από τα χείλη όλων μας, «στην υγεία μας, εις υγεία, πρώτα υγεία….». Κι όμως κανείς δεν είναι ευτυχισμένος που έχει την υγεία του, γι’ αυτό κάνει τα πάντα ώστε να την καταστρέψει. 
Γιατί; Μα γιατί δεν αγαπάμε αυτό που είμαστε, εκείνο που μας έκανε ο Θεός, αυτά που μας χάρισε. Πάντα θέλουμε αυτό που δεν έχουμε. Ποτέ εκείνο που κρατάμε στα χέρια μας. Μισούμε τον εαυτό μας, κατ’ επέκταση την ζωή μας. Την πετάμε ως δολοφονημένο πτώμα από εδώ κι εκεί, ατιμάζοντας της. Και πότε ατιμάζεται μια ζωή; Όταν δεν την ζεις αλλά την αφήνεις να κυλά δίχως νόημα. Όταν την νύχτα κλείνοντας την μέρα σου δεν λες «δόξα τω Θεώ», αλλά αντιθέτως «ουφ πέρασε κι αυτή η ημέρα». Λες και ήταν βάσανο, βάρος, κάτι που πρέπει να ξεφορτωθείς και όχι να ζήσεις. 
Πρέπει να καταλάβουμε ότι ο πραγματικός χρόνος δεν κυλά στα ρολόγια και τα ημερολόγια μα στις ψυχές μας. Προτού γεράσουν τα σώματα μας, έχουν ασπρίσει τα όνειρα μας. Προτού παραιτηθεί το κορμί μας, έχουν κυρτώσει οι επιθυμίες και η απελπισία μοιάζει πιο φοβερή κι από το θάνατο.
 
Ευχή λοιπόν για το νέο έτος 2020 να ζήσουμε.
Ναι αυτό, να ζήσουμε με ότι αυτό σημαίνει. Δηλαδή να ρισκάρουμε, να μετανοήσουμε ανατρεπτικά, να φέρουμε αλλαγές στο βίο μας, να βρούμε τα σωστά χωρίς να φοβόμαστε τα λάθη, να ποθήσουμε την αρετή δίχως τον φόβο της αμαρτίας, να ζητήσουμε τον Θεό χωρίς την απειλή της κολάσεως. Να αγαπήσουμε κι ας πονέσουμε, να τολμήσουμε κι ας αποτύχουμε, να εκτιμήσουμε και να δοξολογήσουμε. Να κλάψουμε και γελάσουμε. Να προσευχηθούμε και να σιωπήσουμε, να κάνουμε την στιγμή αιωνιότητα, το χρόνο δικό μας, φίλο και όχι εχθρό μας. Αυτό σημαίνει χρόνος αναστημένος.
 
Χρόνια πολλά, καλά κι ευλογημένα.

Μη γράφεις σ'αγαπώ στο χιόνι

                   
                             

                                Ξένε  Μη  γράφεις σ' αγαπώ  στο χιόνι

φωτιά   γίνεται   το  λιώνει.

Έρωτα περαστικέ

μην κάνεις  περίπατο

πάνω  στο  χιόνι

κόκκινο  βάφεις το  λευκό

και η  ψυχή  θυμώνει

Ταξιδευτή - πραματευτή  ονείρων

το  πατάς το  χιόνι το  παγώνεις

Άνθρωπος είναι από κάτω

ο  πάγος  στάζει  στη καρδιά  

  και την πληγώνει

Νύχτα  προστάτεψε με

στον  χιονιά

κρύψε   την  αστροφεγγιά

να μη  με  δει να μη   με  βρει

να μη  με  αναγνωρίσει .

Την  καρδιά   μη μου ζητήσει

να   διαβάσει

να μη  με  μαρτυρήσει πως  ακουμπώ στην παγωνιά
  να φυλαχτώ απ' τη φωτιά….

Φακέλωμα του γυμνού απ' την ομίχλη του fb

Τιτσιάνο – Danae (1544) ( Το πάντρεμα της θρησκείας με τον έρωτα)

Ένα από τα πιο αγαπημένα έργα του αναγεννησιακού καλλιτέχνη, Τιτσιάνο, εμπνευσμένο από τις «Μεταμορφώσεις» του Οβίντιο, που στηρίζεται στην αρχαία ελληνική μυθολογία. Η όμορφη Δανάη ήταν ένας από τους μεγάλους έρωτες του Δία, που για να την συναντήσει μεταμορφώθηκε σε χρυσή βροχή. Ο πίνακας ενέχει το στοιχείο της σπιρτάδας καθώς «παντρεύει» τη θρησκεία με τον έρωτα.
Ελισάβετ Σταμοπούλου
``````````````````````````````````````````````````````````````````````

 Οι πληροφορίες  περί της  κατάργησης της ανάρτησης μου « Λόγια Γραμμένα στην Άμμο https://ligeris.blogspot.com/2018/05/blog-post_30.html

την αποδίδουν  σε ΑΝΑΦΟΡΑ  κάποιου εκ των άσπονδων «φίλων» στο FB. 

 
Προς τούτοις ,με έκπληξη μου  διαπιστώνω ότι  το φαινόμενο αυτής της τακτικής  είναι σύνηθες και οι περισσότεροι χρήστες του fb το έχουν υποστεί τουλάχιστον  μία φορά.

Παίρνω λοιπόν την αφορμή  να θέσω το θέμα  προς συζήτηση με πρόθεση καλή, επικαλούμενη την κοινή λογική  που πιστεύω πως διαθέτουμε όλοι μας . 

  
Απευθύνομαι σε όσους επιδίδονται στο προσφιλές αυτό άθλημα αφορεσμού, της  «ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΣ-ΑΝΑΦΟΡΑΣ»  εν κρυπτώ πάντα .Άσχετα με το τι κάνει -δικαίωμά της-η αχανής πλατφόρμα  του fb.

Γιατί κύριοι ;;;Δεν θα ήταν γονιμότερο, ωφελιμότερο, εντιμότερο, δημοκρατικότερο να απευθύνομε  την διαμαρτυρία μας, τις  αντιρρήσεις μας ,τις ενστάσεις μου με επιχειρήματα και κόσμιο τρόπο φυσικά  απ’ ευθείας στον  συντάκτη μιας δημοσίευσης κειμένου ή εικόνας ?
Να ανοίγαμε έναν πολιτισμένο διάλογο μαζί του ; Να υποβάλαμε τις διαφωνίες μας, να του εκφράζαμε τον θυμό μας για  την  πιθανή βλάβη που προκάλεσε σε μας  ή και στο κοινό σύνολο, η άλφα ή, η  βήτα  δημοσίευσή του ;

 Τα συμπεράσματα που θα προέκυπταν από μια τέτοια ανοιχτή δημόσια συζήτηση  δεν θα σηματοδοτούσαν θετικά  την  σύγχρονη Ελληνική  πολιτιστική μας  κουλτούρα ;

Με το να κάνουμε χρήση του δικαιώματός παρέμβασή μας, της αυτόματης  εφαρμογής του fb να εξαφανίζει μιαν εγγραφή ή να καταργεί προσωρινά μια σελίδα  ποιος και σε τι ωφελείται ;;;

Για ξανασκεφτείτε  το λιγάκι…Ίσως έτσι να γνωριστούμε  όλοι απ’ την αρχή !!!!

Προκαλώ όλους τους πουριτανούς ( και γω είμαι λίγο-πολύ μία από εσάς)  επιτρέψτε μου, ανεβάζοντας αυτές τις αριστουργηματικές  ερωτικού περιεχομένου δημιουργίες .

 

«Ύμνος« στην επιθυμία το έργο του ιταλού γλύπτη Αντόνιο Κανόβα, που αναδεικνύει την αγάπη ως ψυχική ανάταση και ανάσταση. Είναι ίσως ο μόνος καλλιτέχνης που έχει «μεταφέρει» το σεξ σε μάρμαρο. Το αγάλματά του είναι άκρως ερωτικά καθώς «χαράσσει» το αισθησιακό στοιχείο της σάρκας στο ψυχρό μάρμαρο

Μπλε ομίχλη αγκαλιάζει μια γυμνή γυναίκα στον εξαιρετικά επεξηγηματικό πίνακα του Κορέτζιο, που αποτυπώνει την ποικιλομορφία της ελληνικής μυθολογίας. Η μεταμόρφωση του Δία σε ταύρο για να αποφύγει της υποψίες της Ήρας είναι αυτό που απασχολεί τον καλλιτέχνη στον συγκεκριμένο πίνακα. Την μεταμόρφωση αυτή τη μετουσιώνει ο ιταλός ζωγράφος σε ερωτική φαντασίωση, ενώ τον απασχολεί το «φακέλωμα» του γυμνού από την ομίχλη.